قرآن کریم خطاب به پیغمبر می کند که ای پیغمبر! نیروی بزرگی را برای نفوذ در مردم و اداره اجتماع در دست داری: «فبما رحمة من الله لنت لهم و لو کنت فظا غلیظ القلب لانفضوا من حولک فاعف عنهم و استغفر لهم و شاورهم فی الامر؛ به موجب لطف و رحمت الهی، تو برایشان نرمدل شدی که اگر تندخوی سختدل بودی از پیرامونت پراکنده می گشتند. پس، از آنان در گذر و برایشان آمرزش بخواه و در کار با آنان مشورت کن» (سوره آل عمران، آیه 159). در اینجا علت گرایش مردم به پیغمبر اکرم را علاقه و مهری دانسته که نبی اکرم نسبت به آنان مبذول می داشت. باز دستور می دهد که ببخششان و برایشان استغفار کن و با آنان مشورت نما.

اینها همه از آثار محبت و دوستی است، همچنانکه رفق و حلم و تحمل، همه از شئون محبت و احسانند. نیروی محبت از نظر اجتماعی نیروی عظیم و مؤثری است. بهترین اجتماعها آن است که با نیروی محبت اداره شود: محبت زعیم و زمامدار به مردم و محبت و ارادت مردم به زعیم و زمامدار. علاقه و محبت زمامدار عامل بزرگی است برای ثبات و ادامه حیات حکومت، و تا عامل محبت نباشد رهبر نمی تواند و یا بسیار دشوار است که اجتماعی را رهبری کند و مردم را افرادی منضبط و قانونی تربیت کند ولو اینکه عدالت و مساوات را در آن اجتماع برقرار کند. مردم آنگاه قانونی خواهند بود که از زمامدارشان علاقه ببینند و آن علاقه هاست که مردم را به پیروی و اطاعت می کشد.

       بطور کلی محبت ومهربانی آثار مثبت زیر را به همراه دارد:
1- آرام بخش و نشاط انگیز شدن محیط کارى و سازمانى ؛
2- ارتقاء احساس امنیت روحى و روانى ؛
3- نیرومند سازى روحى کارکنان ؛
4- افزایش رضایتمندى از کار و زندگى                                                                             5- شکل گیرى فضاى همکارى و همیارى ؛
6-  تشکیل صمیمیت و اخوت اسلامى ؛
7- ایجاد زمینه رشد و بالیدگى مادى و معنوى ؛
8- ارتقاء سطح سلامت عمومى و بهداشت روانى ؛
9-  پیشگیرى از هَدَرْ رفتِ انرژیهاى مادى و معنوى ؛
10- جلوگیرى از کم کارى و بى کارى پنهان ،
11-  ارتقاء بهره ورى و سطح تولید،

¤ نویسنده: موسی مباشری