آسیب های امت واحده

       برخى از آسیب ها و عواملى که موجب فروپاشى امت واحده (وحتى وحدت) مى شود از این قرار است:

1- ظلم وستم برای دنیا طلبی:

    عده اى براى کسب مادیات, از روى علم و آگاهى در کتاب خداوند اختلاف ایجاد کرده و موجب تفرقه و فروپاشى امت واحد شدند: «کان الناس امه واحده فبعث الله النبیین مبشرین و منذرین و إنزل معهم الکتاب بالحق لیحکم بین الناس فیما اختلفوا فیه و ما اختلف فیه الا الذین اوتوه من بعد ما جإ تهم البینات بغیا بینهم»[1] . مردم امت یگانه اى بودند و آن گاه خداوند پیامبران مژده آور و هشدار دهنده برانگیخت و برآنان به حق کتاب هاى آسمانى نازل کرد تا در هر آنچه اختلاف مى ورزند در میان مردم داورى کند و در آن اختلاف نکردند مگر کسانى که به آنان دین و کتاب داده شده بود که پس از آن که روشنگرى ها نصیبشان شد از رشک و رقابتى که با هم داشتند [به اختلاف دامن زدند].

2- بی توجهی به آزمایش الهى:

     خداوند به رغم این که مى توانست مردم را قهرا به اتحادى که مطلوب اوست وادارد, لکن به آنان اختیار داد که خود این راه را برگزینند تا بیازماید که چه کسانى نعمت هاى خدا را در راهى که مطلوب خداست در راستاى ایجاد وحدت به کار مى برند و چه کسانى تخلف کرده و به اختلاف و تفرقه چنگ مى زنند:«و لوشإ الله لجعلکم إمه واحده ولکن لیبلوکم فیما آتاکم» [2]و اگر خداوند مى خواست شما را امت یگانه اى قرار مى داد, ولى[ چنین نکرد] تا شما را در آنچه به شما بخشیده است بیازماید.

3- ایجاد اختلاف و فرقه گرایی:

    قرآن کریم می فرماید: «و لاتکونوا من المشرکین من الذین فرقوا دینهم و کانوا شیعا»[3] و از مشرکان مباشید, از همان کسانى که دینشان را پاره و پراکنده کردند و فرقه فرقه شدند.

4- تفرقه افکنى توسط دشمنان:

     دشمنان اسلام از آغاز ظهور اسلام تاکنون همواره براى تفرقه اندازى و فروپاشى وحدت اسلامى تلاش کرده و مى کنند: «یا إیها الذین آمنوا لا تتخذوا بطانه من دونکم لا یإلونکم خبالا ودوا ما عنتم قد بدت البغضإ من إفواههم و ما تخفى صدورهم إکبر»[4] اى مومنان, از غیر خودتان کسانى را به همدلى نگیرید که از هیچ نابکارى در حق شما فروگذار نکنند و به رنج و محنت افتادن شما را خوش دارند و دشمنى از لحن و سخنشان آشکار شده است و آنچه دل هایشان پنهان مى دارد بدتر است.

5- دشمنی شیطان:

    همانا شیاطین انسان ها را وسوسه می کنند و مرتب با القائات خود سعی در انحراف افراد از صراط مستقیم دارند خداوند در قرآن کریم می فرماید: «ان الشیطان ینزغ بینهم ان الشیطان کان للانسان عدوا مبینا»[5]همانا شیطان میان آنها را به هم مى زند, بى گمان شیطان دشمن آشکار انسان است.

6- استهزا کردن:

     قرآن کریم به شدت از مسخره کردن گروهى توسط گروه دیگر را نهی کرده ومی فرماید: « یا إیها الذین آمنوا لایسخر قوم من قوم» [6]اى مومنان, نباید که قومى قوم دیگر را به ریشخند بگیرند.

7- بد گمانى به یکدیگر:

   بدگمانی به یگدیگر از آفات جامعه وباعث تفرقه وجدایی است خداوند می فرماید: «یا إیها الذین آمنوا اجتنبوا کثیرا من الظن ان بعض الظن اثم» [7]اى مومنان, از بسیارى از گمان ها بپرهیزید, چرا که بعضى از گمان ها گناه است.
8- توهین کردن به یکدیگر:

       توهین کردن و اتصاف یکدیگر به لقب هاى زشت از کار های بسیار زشت و مزموم بوده و در دین مبین اسلام برای مرتکبین آن وعده عقاب داده شده است خداوند می فرماید:« ولاتنابزوا بالإلقاب»[8]و یکدیگر را به لقب هاى بد مخوانید.
9- غیبت کردن:

    خداوند در قرآن کریم می فرماید:« و لا یغتب بعضکم بعضا إیحب إحدکم إن یاکل لحم إخیه میتا فکرهتموه»[9] و بعضى از شما از بعضى دیگر غیبت نکند; آیا هیچ کدام از شما خوش دارد که گوشت برادر مرده اش را بخورد, که از آن تنفر دارید.

¤ نویسنده: موسی مباشری